«Να διαγράψουμε το χρέος»: αναζητήσεις ενάντια στην ΕΕ από τα συνδικάτα βάσης της Ιταλίας

«Δεν αρκεί να απεργήσουμε για να διώξουμε τον Μπερλουσκόνι… Δεν πρέπει να έχουμε την ψευδαίσθηση πως κάποιος άλλος θα μπορέσει να κάνει διαφορετικά πράγματα αν παραμένουμε μέσα στην παγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αποφασίζει, για όλους εμάς…»

Του ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΙΝΙΑΚΟΥ

                 

Ήταν αναμφίβολα μια θετική εξέλιξη η πετυχημένη απεργία που πραγματοποιήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου στη γειτονική Ιταλία από τη Γενική Ιταλική Συνομοσπονδία της Εργασίας (CGIL) και τα συνδικάτα βάσης, μια μέρα πριν εισαχθεί προς συζήτηση από τη Γερουσία η δέσμη μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι για να εξευμενίσει τις διεθνείς αγορές και «να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους» που πλήττει πλέον και τη γειτονική χώρα. Και τούτο διότι η κήρυξή της από την CGIL αποτελεί ένα βήμα απομάκρυνσης από επιλογές που είχε κάνει πολύ πρόσφατα. Συγκεκριμένα, στις 28 Ιουνίου, η CGIL υπέγραφε μια συμφωνία
μαζί με τις άλλες δύο επίσημες συνομοσπονδίες (CISL, UIL) και τους εκπροσώπους των ιταλών βιομηχάνων και φαινόταν να υποκύπτει πλήρως σε ένα παραλυτικό κλίμα εθνικής συναίνεσης και στις σχετικές εκκλήσεις του Προέδρου της Ιταλίας Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο.

Το βασικό στοιχείο της κριτικής που γίνεται από τη συγκεκριμένη Συνομοσπονδία είναι ότι τα προωθούμενα μέτρα είναι άδικα αλλά και αναποτελεσματικά, διότι δεν δημιουργούν ανάπτυξη. Ας σημειωθεί ότι τα επίσημα στοιχεία που δημοσιοποιούνται για την ιταλική οικονομία δείχνουν επιδείνωση όλων των βασικών οικονομικών δεικτών: μηδενική ανάπτυξη, πτώση της παραγωγικότητας, αύξηση των ελλειμμάτων. Η συνταγή που υιοθετείται από την κυβέρνηση της Ιταλίας βρίσκεται στη γνωστή κατεύθυνση: μείωση δημόσιων δαπανών, ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας.

Αξίζει να σημειωθεί πως, μεταξύ άλλων, προωθείται η κατάργηση των φραγμών στις απολύσεις που προβλέπονται από το Καταστατικό των Εργαζομένων, το νόμο του 1970 που ψηφίστηκε στον απόηχο του θερμού ιταλικού φθινοπώρου, όταν η ιταλική κοινωνία διασχιζόταν από ισχυρά ριζοσπαστικά ρεύματα σε όλους τους τομείς και τους κοινωνικούς χώρους. Η ιταλική κυβέρνηση αποκλείει την απόσυρση της σχετικής επίμαχης ρύθμισης, ενώ δια του υπουργού Εργασίας Σακόνι διαμήνυσε πως δεν διαπραγματεύεται κάτι τέτοιο, καθώς αποτελεί μία από τις πιο ξεκάθαρες απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Στη κεντρική συγκέντρωση της CGIL στη Ρώμη ήταν παρόντες οι επικεφαλής κομμάτων της ιταλικής κεντροαριστεράς, με τους Ντι Πιέτρο και Νίκι Βέντολα να εστιάζουν στο ζήτημα της διενέργειας εκλογών και του εκλογικού νόμου. Σε παρόμοια κατεύθυνση κινήθηκε και ο Μπερσάνι, επικεφαλής του Δημοκρατικού Κόμματος που παρευρέθηκε στη συγκέντρωση, παρά την ανοιχτή διαφωνία της πιο δεξιάς πτέρυγας του κόμματός του.

Με κεντρικά συνθήματα «Φθάνει με την κοινωνική σφαγή. Φθάνει με τα μέτρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης», «Να διαγράψουμε το χρέος. Να κατακτήσουμε δικαιώματα», χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, μετανάστες, συνταξιούχοι, που δραστηριοποιούνται στα ιταλικά συνδικάτα βάσης, συμμετείχαν στις ξεχωριστές διαδηλώσεις που οργανώθηκαν σε δεκάδες πόλεις της Ιταλίας, με τους χιλιάδες της Μπολόνιας να καταλήγουν στο ελληνικό προξενείο και να αναρτούν πανό με το σύνθημα «Αλληλεγγύη στον ελληνικό λαό». Ο βασικός οργανωτής ήταν η Συνδικαλιστική Ένωση Βάσης (Unione Sindacale di Base-USB), η οποία δημιουργήθηκε το 2010 από τα περίπου 250.000 μέλη των ιδρυτικών οργανώσεων κι επιδιώκει να συμβάλει στην οργάνωση των παραδοσιακών τμημάτων του κόσμου της εργασίας αλλά και των ανέργων, των επισφαλώς εργαζομένων, των μεταναστών, των άπορων και των άστεγων.

Ενδεικτική των αναζητήσεων που βρίσκονται σε εξέλιξη σε αυτό το δυναμικό (διαγραφή χρέους, αμφισβήτηση του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης) και που είναι πρωτόγνωρες για την ιταλική Αριστερά, είναι και η ανακοίνωση αποσπάσματα της οποίας παρατίθενται:

«Πέρα από τις 6 Σεπτέμβρη να διαμορφώσουμε την εναλλακτική απάντηση στην Ευρώπη των τραπεζών και των κερδοσκόπων

…Εμείς απεργούμε ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα μέτρα που επιβάλλει. Εδώ και χρόνια καταγγέλλουμε πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι η θεραπεία αλλά η ασθένεια. Πως δεν είναι αλήθεια ότι αν βρισκόμαστε εκτός της ΕΕ και του ευρώ, θα βρισκόμαστε σε χειρότερη κατάσταση. Πως αντίθετα είναι ακριβώς η Ευρώπη των αγορών, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της Μπούντεσμπανκ και της Μέρκελ, του Σαρκοζί και του Μπερλουσκόνι που μας έχουν καταδικάσει σε πλήρη αδυναμία απέναντι στο χρηματιστηριακό κεφάλαιο, τις αγορές, τους κερδοσκόπους….

Δεν αρκεί να απεργήσουμε για να διώξουμε τον Μπερλουσκόνι… Δεν πρέπει να έχουμε την ψευδαίσθηση πως κάποιος άλλος θα μπορέσει να κάνει διαφορετικά πράγματα αν παραμένουμε μέσα στην παγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αποφασίζει, για όλους εμάς…

Πρέπει να διαμορφώσουμε ένα κίνημα αντίστασης που θα έχει ξεκάθαρους στόχους για να συνεχίσει και μετά τις 6 Σεπτέμβρη. Γι` αυτό θεωρούμε απαραίτητο, πέρα από την επιτυχία της απεργίας και των ανεξάρτητων διαδηλώσεων της 6 Σεπτεμβρίου, την πλήρη επιτυχία της Εθνικής Συνέλευσης της 10ης Σεπτέμβρη στη Ρώμη και την πραγματοποίηση μιας μεγάλης εθνικής διαδήλωσης την 15 Οκτώβρη που, ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα των πλατειών των Αγανακτισμένων όλης της Ευρώπης, θα φέρει στην πλατεία τη θέληση να συνενώσουμε τους αγώνες για να αντιπαλέψουμε τις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για να είμαστε μέσα στην Ευρώπη, αλλά έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση».

Θα προσπαθήσουμε να παρακολουθήσουμε τη σχετική συζήτηση που στην Ιταλία μόλις ξεκίνησε.

αναδημοσίευση από το ΠΡΙΝ (11.9.2011)