Παγκόσμια Καπιταλιστική Κρίση και Ελλάδα

του Φ. Παπαδάτου*, οικονομολόγου

 Στη σχετικά σύντομη αυτή παρέμβαση, θα προσπαθήσω να εντοπίσω, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σαφήνια τον τρόπο με τον οποίο η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού προσδιορίζει την πορεία της Ελληνικής κρίσης καθώς αυτή συμβάλλει αποφασιστικά στην επιδείνωση και των ιδιαίτερων και ειδικότερων ανισσοροπιών που χαρακτηρίζουν την Ελληνική οικονομία και την κρίση της.

Πιο συγκεκριμένα, η συζήτηση για την Ελληνική χρεοκοπία, ως συνέπεια του γεγονότος ότι ακόμα και αυτή η ούτως ή άλλως, κατάπτιστη συμφωνία της 21ης Ιουλίου 2011 θεωρείται πλέον ξεπερασμένη από τους δανειστές μας, έρχεται να επιβεβαιώσει, μετά την αποτυχία και του αρχικού μηνμονίου, εκ νέου την ιστορικών διαστάσεων αποτυχία της Ελληνικής άρχουσας τάξης.

Οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις στο πλαίσιο της ΕΕ και η ενσωμάτωσή τους στην εργατική νομοθεσία της Ελλάδας

του Καψάλη Απόστολου, επιστημονικού συνεργάτη ΙΝΕ/ΓΣΕΕ

«Οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μερικής απασχόλησης, περιστασιακής εργασίας και οι συμβάσεις ‘ώρα μηδέν’, μέσω εταιρειών προσωρινής απασχόλησης ή με ανεξάρτητους εργαζόμενους κλπ έχουν καταστεί καθιερωμένο χαρακτηριστικό των ευρωπαϊκών αγορών εργασίας».

«Υπερβολικά προστατευτικοί όροι και προϋποθέσεις μπορούν να αποτρέψουν τους εργοδότες από την πρόσληψη προσωπικού στην διάρκεια περιόδων οικονομικής ανάκαμψης».

Στην Πράσινη Βίβλο για τον εκσυγχρονισμό της εργατικής νομοθεσίας προκειμένου να ανταποκριθεί στις προκλήσεις του 21^ου αιώνα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προφήτευσε -ή μάλλον προειδοποιούσε δημόσια- ήδη από τον Νοέμβριο του 2006, ότι μια ενδεχόμενη οικονομική ύφεση θα σημάνει την απαρχή μιας νέας ιστορικής περιόδου σε σχέση με τα εργασιακά και τα κοινωνικά δικαιώματα στον ευρωπαϊκό χώρο.

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ! Αναγκαία και Ρεαλιστική τακτική επιλογή

του Γ. Ραχιώτη*

Τα 30 χρόνια που είμαστε στην ΕΟΚ/ΕΕ ωφέλησαν ή έβλαψαν ;

Οι απολογητές της ένταξης αναφέρουν σαν οφέλη:

Α. Τις κοινοτικές ενισχύσεις. Παραλείπουν να αναφέρουν ότι: α) ήταν μικρό αντάλλαγμα για το όφελος που απέσπασαν οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες από την κατάργηση των δασμών, το άνοιγμα των αγορών μας και την καταστροφή της τοπικής παραγωγής μέσω της απελευθέρωσης του ανταγωνισμού. Β) ότι ευθύνονται με τον τρόπο ,τους όρους και τους τομείς που κατευθύνθηκαν, για πολλές στρεβλώσεις της οικονομίας μας

Ευρώ: κοινό νόμισμα ανάπτυξης και ευημερίας ή θερμοκήπιο κρίσης;

του Σ. Κοντογιάνη*

Για την εργατική τάξη και τους φτωχούς η ένταξη της Ελλάδα στην Ευρωζώνη έχει μετατραπεί σήμερα σε κόλαση και εφιάλτη -και ας προσπαθεί η Καθημερινή να μας πείσει (25.9.2011) ότι 2 στους 3 Έλληνες εξακολουθούν να εμπιστεύονται το Ευρώ.Οι φοβερές “θυσίες” των Μνημονίων, των Μεσοπρόθεσμων Προγραμμάτων και των Εφαρμοστικών Νόμων δεν επιβάλλονται μόνο στο όνομα της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους αλλά και της υπεράσπισης της θέσης της χώρας εντός της Ευρωζώνης.

Μόνη λύση προς όφελος του λαού: Ρήξη με την ΕΕ με αποδέσμευση τώρα!

Αντώνης Δραγανίγος*

Στην σημερινή παρέμβαση θα υποστηρίξω δύο αλληλένδετες μεταξύ τους θέσεις:

Πρώτον:  ότι απαραίτητος όρος της πάλης για λύσεις σε όφελος του λαού στην παρούσα κρίση και πολύ περισσότερο για αντικαπιταλιστικές λύσεις αδήριτη προυπόθεση είναι η ρήξη με την ΟΝΕ και την ΕΕ .

Δεύτερον: ότι η μόνη συνεπής πάλη κατά της ΕΕ είναι η αποδέσμευση από αυτήν.

Ποιος φοβάται τη ρήξη με την ΕΕ; Η Αριστερά αντιμέτωπη με την «ευρωπαϊκή προοπτική».

Παναγιώτης Σωτήρης*

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι σήμερα η «Ενωμένη Ευρώπη» εξελίσσεται σε ό,τι πιο αντιδραστικό, αντιλαϊκό και αντιδημοκρατικό έχει υπάρξει στη Γηραιά Ήπειρο από την εποχή του ναζισμού και μετά. Στο φόντο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, το οικοδόμημα της ΟΝΕ και του ευρώ βρίσκεται σε ανοιχτή κρίση, αποτέλεσμα και των αντιφάσεων που ούτως ή άλλως διαπερνούσαν εξ αρχής ένα σχέδιο που στηρίχτηκε στην επιβολή ενιαίου νομίσματος σε μια οικονομική ένωση που χαρακτηρίζεται από μεγάλες διαφορές στην παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα.

Έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ

 του Γιάννη Ελαφρού

Οι τρομερές περικοπές των μισθών, έως τα επίπεδα των 600 – 700 ευρώ στο δημόσιο τομέα και των 400 – 550 ευρώ στον ιδιωτικό, που αποφασίστηκαν από την Ιερά Συμμαχία της εξαθλίωσης, κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ, δεν αποτελούν ένα καπρίτσιο της τρόικας, ούτε μια «υποχώρηση» ή ακόμα μια αθλιότητα της πιο άθλιας κυβέρνησης από την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών.

«Ελλάδα – Ευρωζώνη και η στρατηγική της Αριστεράς»

Γιάννης Τόλιος*, διδάκτωρ οικονομικών επιστημών

Η κρίση υπερχρέωσης που βιώνει ο ελληνικός λαός και συνολικά η ελληνική κοινωνία, αποτελεί προϊόν της γενικευμένης κρίσης του συστήματος και ειδικότερα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου διαχείρισης του ελληνικού καπιταλισμού, καθώς επίσης κρίση της «οικονομικής και νομισματικής ενοποίησης» (ΟΝΕ) και του ενιαίου νομίσματος – ευρώ.

Η Οικονομική Πολιτική Εντός και Εκτός Ευρώ

Θεόδωρος Μαριόλης*, Αν. Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας,

Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Στα ακόλουθα αναλύω την οικονομική πολιτική που ασκείται εντός ευρώ, τα τρέχοντα χαρακτηριστικά και το επακόλουθο αδιέξοδο της ελληνικής οικονομίας, ενώ, τέλος, κάνω μία πρώτη εκτίμηση των οικονομικών συνεπειών της αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ, καθώς επίσης και των μέτρων που θα πρέπει να ληφθούν σε αυτήν την περίπτωση.

Λόγω της σχετικής δυσκολίας του ζητήματος, θεωρώ καλύτερο (ή μάλλον πιο χρήσιμο) να προσδώσω στο κείμενο τη μορφή ερωτημάτων. Έτσι, απαντώ στα ακόλουθα επτά ερωτήματα:

«Ανιχνεύοντας δρόμους ενάντια στην ΕΕ, για μια άλλη πορεία της Ελλάδας προς όφελος της κοινωνίας και της εργαζόμενης πλειοψηφίας»

της Φλώρας  Παπαδέδε*

30 χρόνια τώρα το κεφάλαιο και οι πολιτικοί εκφραστές του κρατούν τη χώρα μας στην απομόνωση της Ε.Ε. Της αφαίρεσαν τη δυνατότητα να συνάπτει διακρατικές συμφωνίες έξω από τον έλεγχο της Ε.Ε. Αποσάρθρωσαν την αγροτική οικονομία και τη βιομηχανία με ποσοστώσεις και αναδιαρθρώσεις. Καταληστεύουν το λαό και το δημόσιο πλούτο με τις ιδιωτικοποιήσεις. 20 χρόνια ξεπουλούν δημόσιες επιχειρήσεις κι υποδομές πολλαπλασιάζοντας τα ελλείμματα και το χρέος για να επιδοτούν το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, με τον εγκλωβισμό της χώρας στο ευρώ, της στερούν επί 10 χρόνια ακόμα και το στοιχειώδες δικαίωμα εθνικής δημοσιονομικής πολιτικής.