«Να διαγράψουμε το χρέος»: αναζητήσεις ενάντια στην ΕΕ από τα συνδικάτα βάσης της Ιταλίας

«Δεν αρκεί να απεργήσουμε για να διώξουμε τον Μπερλουσκόνι… Δεν πρέπει να έχουμε την ψευδαίσθηση πως κάποιος άλλος θα μπορέσει να κάνει διαφορετικά πράγματα αν παραμένουμε μέσα στην παγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αποφασίζει, για όλους εμάς…»

Του ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΙΝΙΑΚΟΥ

                 

Ήταν αναμφίβολα μια θετική εξέλιξη η πετυχημένη απεργία που πραγματοποιήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου στη γειτονική Ιταλία από τη Γενική Ιταλική Συνομοσπονδία της Εργασίας (CGIL) και τα συνδικάτα βάσης, μια μέρα πριν εισαχθεί προς συζήτηση από τη Γερουσία η δέσμη μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι για να εξευμενίσει τις διεθνείς αγορές και «να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους» που πλήττει πλέον και τη γειτονική χώρα. Και τούτο διότι η κήρυξή της από την CGIL αποτελεί ένα βήμα απομάκρυνσης από επιλογές που είχε κάνει πολύ πρόσφατα. Συγκεκριμένα, στις 28 Ιουνίου, η CGIL υπέγραφε μια συμφωνία
μαζί με τις άλλες δύο επίσημες συνομοσπονδίες (CISL, UIL) και τους εκπροσώπους των ιταλών βιομηχάνων και φαινόταν να υποκύπτει πλήρως σε ένα παραλυτικό κλίμα εθνικής συναίνεσης και στις σχετικές εκκλήσεις του Προέδρου της Ιταλίας Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο.

Το βασικό στοιχείο της κριτικής που γίνεται από τη συγκεκριμένη Συνομοσπονδία είναι ότι τα προωθούμενα μέτρα είναι άδικα αλλά και αναποτελεσματικά, διότι δεν δημιουργούν ανάπτυξη. Ας σημειωθεί ότι τα επίσημα στοιχεία που δημοσιοποιούνται για την ιταλική οικονομία δείχνουν επιδείνωση όλων των βασικών οικονομικών δεικτών: μηδενική ανάπτυξη, πτώση της παραγωγικότητας, αύξηση των ελλειμμάτων. Η συνταγή που υιοθετείται από την κυβέρνηση της Ιταλίας βρίσκεται στη γνωστή κατεύθυνση: μείωση δημόσιων δαπανών, ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας.