«Η καπιταλιστική κρίση. Οι εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωσηκαι στη χώρα μας. Η δυνατότητα άλλου δρόμου»

ΗΜΕΡΙΔΑ

ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ & ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ

«Η καπιταλιστική κρίση. Οι εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση

και στη χώρα μας. Η δυνατότητα άλλου δρόμου»

Η Ελλάδα χρειάζεται να κάνει στάση πληρωμών στο χρέος της και να βγει από την Ευρωζώνη

 

Του Στέργιου Σκαπέρδα, καθηγ. Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Irvine

 

Τα αιτήματα της ΕΕ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), του ΔΝΤ και της Τρόϊκα, και το πολιτικό κλίμα στο βόρειο τμήμα της Ευρωζώνης έστειλαν ένα καθαρό μήνυμα στον Ελληνικό λαό και στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου: «Κάνετε αυτό που σας λέμε, άσχετα από τις συνέπειες σε εσάς, ή ακόμα και σε εμάς». Οι συνέπειες υπερβαίνουν αυτά που προβλέπονται από τα συμβατικά Οικονομικά. Θα βαθύνουν την ύφεση, και θα μικρύνουν ακόμα περισσότερο της πιθανότητες αποπληρωμής του χρέους. Επομένως, η ξεκάθαρη και ισχυρή παραίνεση για τηνΕλλάδα είναι να κάνει στάση πληρωμών όσο πιο σύντομα είναι εφικτό.

Η ΕΕ μετασχηματίζεται σε απόλυτη ολιγαρχία των πολυεθνικών της

του Θοδωρή Βουρεκά

Στην ιδρυτική συνέλευση της «Πρωτοβουλίας κατά του ευρώ και της ΕΕ» στις 27/07/2011 υποστηρίξαμε ότι η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ γίνεται πλέον όρος για την επιβίωση της εργαζόμενης πλειοψηφίας του λαού μας. Σήμερα, μόλις δυο μήνες μετά, βλέπουμε πως η επιμονή και η ένταση της καπιταλιστικής κρίσης επισπεύδει τις εξελίξεις και επιβάλλει διαρκώς όλο και βαθύτερες αντιδραστικές τομές στις δομές και στις λειτουργίες της ΕΕ, που τείνουν να τη μετασχηματίσουν σε ένα εφιαλτικό πεδίο για τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα, τα ζωτικά τους δικαιώματα, όπως επίσης και για τις δημοκρατικές ελευθερίες.

O N.Rubini συνιστά στάση πληρωμών και επιστροφή στη δραχμή

Ο N.Rubini – μετά από αρκετές βέβαια παλινωδίες και αντιφατικές συμβουλές – βλέπει σαν μόνη διέξοδο για την Ελλάδα την στάση πληρωμών και την επιστροφή στη δραχμή. Στα επιχειρήματα του δύο σημεία ξεχωρίζουν. Το πρώτο είναι ότι μία τέτοια στρατηγική θα έχει μικρότερο κόστος για την ελληνική οικονομία από αυτό που ήδη πληρώνει στον ευρω-μνημονιακό δρόμο. Το δεύτερο είναι ότι θα πρέπει να επιβληθούν έλεγχοι στην κίνηση των κεφαλαίων. Όμως αφήνει στην άκρη δύο κεφαλαιώδη ζητήματα. Πρώτον, ότι μία τέτοια στρατηγική για να ανορθώσει την ελληνική οικονομία χρειάζεται ένα σχέδιο για την παραγωγική αναδιάρθρωση της και αυτό κανένας ιδιωτικός τομέας δεν θα το κάνει. Επίσης, ότι η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας δεν μπορεί να γίνει μόνο με την έξοδο από την ΟΝΕ αλλά απαιτεί την ανάκτηση της ελευθερίας της εμπορικής και βιομηχανικής πολιτικής, δηλαδή την έξοδο από την Κοινή Αγορά. Και επειδή τίποτα απ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να σε αφήσουν οι ηγεμόνες της ΕΕ να κάνεις – εκτός και εάν αυτοί καθορίσουν τους όρους – γι’ αυτό χρειάζεται η ολοκληρωτική αποδέσμευση από την ΕΕ.

Η μόνη ελπίδα βρίσκεται στη ρήξη τώρα με το φαύλο κύκλο του χρέους, του ευρώ και της ΕΕ με πρωτοβουλία του λαϊκού παράγοντα!

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΕ

Τις τελευταίες μέρες έχει ενταθεί η συζήτηση σχετικά με το ελληνικό χρέος, τη δυνατότητα της διαχείρισής και τη βιωσιμότητά του. Από την πλευρά κύκλων του κεφαλαίου και της ΕΕ επανέρχεται το εκβιαστικό δίλημμα που έθεσε πέρσι ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Λένε ότι ή θα εφαρμοστούν πιστά Μνημόνιο και Μεσοπρόθεσμο ή η Ελλάδα θα εξωθηθεί σε χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ. Στη βάση αυτή διαμορφώνεται ένα ασφυκτικά εκβιαστικό κλίμα προς τον ελληνικό λαό για να μην αντισταθεί στα αντιλαϊκά μέτρα γιατί κάτι τέτοιο θα φέρει την καταστροφή της εξόδου από το ευρώ.

Πτώχευση με όρους αποικίας

 Του Δημήτρη Καζάκη, Οικονομολόγου – Αναλυτή

Ύστερα από την εγκατάστα­ση του πρώτου επίσημου Γκαουλάιτερ μετά τη ναζι­στική περίοδο, του κ. Χορστ Ράιχενμπαχ, ολοκληρώνεται και τυπι­κά η νέα κατοχή της χώρας. Για ορια­κή στιγμή έκανε λόγο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας κα­τά τη συνάντηση που είχε την Τρίτη 13/9 με τον πρόεδρο της Alpha Bank Γιάννη Κωστόπουλο. Τη συνάντηση αυ­τή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ένα είδος Δαμασκηνού της νέας εποχής, διάνθισε με μια περίεργη και σιβυλλι­κή δήλωση ότι «πρέπει να περάσουμε πρώτα στην απέναντι όχθη και έπειτα να τα βρούμε». Τι να εννοούσε άραγε; Ποια είναι η απέναντι όχθη; Ποιοι θα τα βρουν έπειτα;

Ημερίδα επιστημονικής τεκμηρίωσης και πολιτικής προετοιμασίας ενάντια στο Ευρώ και την ΕΕ

 Μετά την επιτυχημένη ιδρυτική της συνέλευση στις 27/7/2011, η «Πρωτοβουλία κατά του Ευρώ και της ΕΕ» – που  συσπειρώνει ήδη ένα σημαντικό φάσμα αγωνιστών της αριστεράς, του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, καθώς και της μαχόμενης διανόησης – επιχειρεί τη δεύτερη κεντρική δημόσια παρέμβασή της.

Το Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο  διοργανώνει Ημερίδα με διπλή θεματολογία:

 1^ο. Για τις κρίσιμες εξελίξεις στην Ευρωζώνη και στη χώρα μας, καθώς και για τις προοπτικές της κλυδωνιζόμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης στις σημερινές συνθήκες της γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης.

2^ο. Για τις δυνατότητες, τις προϋποθέσεις και τους δρόμους για την έξοδο τώρα από τη φυλακή του Ευρώ και της ΕΕ, στην προοπτική μιας άλλης πορείας κοινωνικής-οικονομικής ανάπτυξης, αλλά και πραγματικής δημοκρατίας σε όφελος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.

Στην Ημερίδα αυτή – που οι διοργανωτές της τη θεωρούν ως μια διαδικασία βαθύτερης προσέγγισης, τεκμηρίωσης και μαχητικής πολιτικής προετοιμασίας – θα πάρουν μέρος ως εισηγητές οικονομικοί αναλυτές, πανεπιστημιακοί, καθώς και αγωνιστές από τη μαχητική πτέρυγα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και του κινήματος της νεολαίας, που έχουν όλοι τους κοινή αφετηρία την εκτίμηση πως η έξοδος από το Ευρώ και η συνολική ρήξη με την ΕΕ γίνονται σήμερα όροι για την ίδια την επιβίωση του λαού μας.

ΕΕ – Ευρωζώνη: Το πραγματικό δίλημμα για το λαό

                                                                                                                                       Του Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
Οι σκληρές διαπραγματεύσεις στη νέα Σύνοδο του Γιούρογκρουπ μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωζώνης με την άμεση συμμετοχή των ΗΠΑ, δεν πρέπει να κρύψουν από τους εργαζόμενους το κύριο: τη στρατηγική συμφωνία στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, με στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων. Ολα τα συζητούμενα σενάρια για την επόμενη ημέρα στην Ευρωζώνη έχουν σαν σταθερή παράμετρο τη διασφάλιση φθηνότερης εργατικής δύναμης, αύξηση του βαθμού εκμεταλλεύσεων, επιτάχυνση των αναδιαρθρώσεων, των ιδιωτικοποιήσεων, για να διασφαλισθούν νέες διέξοδοι επένδυσης του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους.

Θέμα χρόνου η χρεωκοπία

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ,ΦΑΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ

Προσωρινό ανάχωμα στην επέκταση της οικονομικής κρίσης δημιούργησαν οι μεγαλύτερες κεντρικές τράπεζες του κόσμου με τη συντονισμένη παρέμβασή τους την Πέμπτη.

Αντιγράφοντας μια μέθοδο που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 2008, στο απόγειο της τρέχουσας κρίσης, οι κεντρικές τράπεζες των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Ιαπωνίας, της Ελβετίας και μαζί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κάλυψαν με δολάρια τη ρευστότητα που ζητούσαν οι τράπεζες, αποτρέποντας την πιστωτική ασφυξία που θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμη και στην αναστολή των τραπεζικών δραστηριοτήτων, λόγω έλλειψης ρευστού.

«Να διαγράψουμε το χρέος»: αναζητήσεις ενάντια στην ΕΕ από τα συνδικάτα βάσης της Ιταλίας

«Δεν αρκεί να απεργήσουμε για να διώξουμε τον Μπερλουσκόνι… Δεν πρέπει να έχουμε την ψευδαίσθηση πως κάποιος άλλος θα μπορέσει να κάνει διαφορετικά πράγματα αν παραμένουμε μέσα στην παγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αποφασίζει, για όλους εμάς…»

Του ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΙΝΙΑΚΟΥ

                 

Ήταν αναμφίβολα μια θετική εξέλιξη η πετυχημένη απεργία που πραγματοποιήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου στη γειτονική Ιταλία από τη Γενική Ιταλική Συνομοσπονδία της Εργασίας (CGIL) και τα συνδικάτα βάσης, μια μέρα πριν εισαχθεί προς συζήτηση από τη Γερουσία η δέσμη μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι για να εξευμενίσει τις διεθνείς αγορές και «να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους» που πλήττει πλέον και τη γειτονική χώρα. Και τούτο διότι η κήρυξή της από την CGIL αποτελεί ένα βήμα απομάκρυνσης από επιλογές που είχε κάνει πολύ πρόσφατα. Συγκεκριμένα, στις 28 Ιουνίου, η CGIL υπέγραφε μια συμφωνία
μαζί με τις άλλες δύο επίσημες συνομοσπονδίες (CISL, UIL) και τους εκπροσώπους των ιταλών βιομηχάνων και φαινόταν να υποκύπτει πλήρως σε ένα παραλυτικό κλίμα εθνικής συναίνεσης και στις σχετικές εκκλήσεις του Προέδρου της Ιταλίας Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο.

Το βασικό στοιχείο της κριτικής που γίνεται από τη συγκεκριμένη Συνομοσπονδία είναι ότι τα προωθούμενα μέτρα είναι άδικα αλλά και αναποτελεσματικά, διότι δεν δημιουργούν ανάπτυξη. Ας σημειωθεί ότι τα επίσημα στοιχεία που δημοσιοποιούνται για την ιταλική οικονομία δείχνουν επιδείνωση όλων των βασικών οικονομικών δεικτών: μηδενική ανάπτυξη, πτώση της παραγωγικότητας, αύξηση των ελλειμμάτων. Η συνταγή που υιοθετείται από την κυβέρνηση της Ιταλίας βρίσκεται στη γνωστή κατεύθυνση: μείωση δημόσιων δαπανών, ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας.