Το ευρώ, ο Σταϊκούρας κι εμείς

Αυτοί ομολογούν, αλλά κανείς δεν τους πιάνει από το πέτο…

Διονύσης Ελευθεράτος

Δεν κατέφθασαν τα πολυσυζητημένα ευρω- ομόλογα, πληθαίνουν όμως οι… ευρω- ομολογίες. Παραδοχές ενδιαφέρουσες για το ευρώ, αλλά και την… ευρω- διάσωση της χώρας. Το ενδιαφέρον του πράγματος έγκειται στα στόματα, από τα οποία εκπορεύονται όλα αυτά: Χείλη κυβερνώντων ξερνούν… κάτι από την πασιφανή αλήθεια, μολονότι μέχρι χθες απειλούσαν να βάλουν πιπέρι στο στόμα οποιουδήποτε «λαϊκιστή» αντέκρουε καθεστωτικές αρλούμπες, αντάξιες ισχυρισμών του τύπου «η Γη είναι επίπεδη», «ο Έλβις ζει», «η κυβέρνηση αντιστέκεται στην τρόικα».

Πρώτα μάθαμε ότι ο Σαμαράς ψιθύρισε στο αφτί της Μέρκελ τη φράση «σε πολλούς τομείς γίναμε Βουλγαρία». Δεν έχει νόημα να μετρήσεις πόσα αναθέματα έχουν ρίξει μέχρι τώρα οι φωστήρες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στις –κατ’ αυτούς- «Κασσάνδρες» (λεπτομέρεια: η Κασσάνδρα είχε δικαιωθεί), οι οποίες αποτολμούσαν τέτοιους παραλληλισμούς. Αντιθέτως, έχει νόημα να αναλογιστείς με πόση απλότητα οι VIP του συστήματος διοχετεύουν προς «τα έξω» ορισμένα … τεκμήρια της όψιμης επαφής τους με την πραγματικότητα, έτσι ήρεμοι, βέβαιοι ότι δεν θα αντιμετωπίσουν επιπρόσθετη χλεύη…

Επειδή, κατά τα φαινόμενα, οι – έστω και… κομματιαστές- ομολογίες πρέπει να διατυπώνονται ενώπιον «του καλού κόσμου», ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρας κρατούσε το… καλύτερο για το συνέδριο της «Χέραλντ Τρίμπιουν». Πρώτα μνημόνευσε τα 49 δισ. ευρώ περικοπών της διετίας 2010 -12 και κατόπιν «διαφήμισε» τα επιτεύγματα της κυβέρνησης: «Η ελληνική οικονομία έχει ανακτήσει το 70% της ανταγωνιστικότητας που είχε χάσει μετά την ένταξή της στην Ευρωζώνη»…

Καλά, το τι, πώς και προς όφελος ποιών ανακτήθηκε στην… κατακτημένη Ελλάδα της ανεκτίμητης (για την οικονομική ελίτ) «βουλγαροποίησης», καλύτερα ας το παρακάμψουμε… Ας εστιάσουμε στο… μπίνγκο: Αν δεν μας απατά η μνήμη μας, για πρώτη φορά στέλεχος οποιασδήποτε ελληνικής κυβέρνησης του 21ου αιώνα ομολογεί ότι το ευρώ «σμπαράλιασε» την όποια ανταγωνιστικότητα διέθετε η ελληνική οικονομία, πριν από την… τρισμέγιστη αυτή «κατάκτηση»!

Στις πέντε ημέρες που παρήλθαν από τη φράση Σταϊκούρα, θα έπρεπε να έχει καταπιεί τη γλώσσα και τα πληκτρολόγιά του ο εσμός των υποκριτών, των δασκαλεμένων άσχετων και των ψευτο- ειδημόνων οι οποίοι, αραδιάζοντας μερικά επιλεκτικά στοιχεία συγκεκριμένων ετών για τις ελληνικές εξαγωγές και αποσιωπώντας τα των εισαγωγών (ναι, τέτοια κουτοπονηριά!), μέχρι πρότινος ανακάλυπταν οτιδήποτε υπαγόρευαν οι ιδεοληψίες τους. Αφήστε που τα αφτιά τους έπιαναν… ουράνιες ωδές τρισευτυχισμένων ανθρώπων, εκεί όπου ακούγονταν τα αγκομαχητά, τα οποία προκαλούσε η παροιμιώδης ευρω- ακρίβεια.

Ο Σταϊκούρας ομολογεί ότι τελικά δεν επιτεύχθηκε καν η ευημερία των αριθμών. Ότι το Άγιο Δισκοπότηρο της ελληνικής άρχουσας τάξης, η ένταξη στην ΟΝΕ, περιείχε και περιέχει δηλητήριο. Το υποτιθέμενο αντίδοτο, η τερατώδης «εσωτερική υποτίμηση», απειλεί να αποτελειώσει την ελληνική κοινωνία και ήδη κυλά στις φλέβες των υπόλοιπων, του ευρωπαϊκού Νότου. Πώς στην ευχή, όμως, η εγχώρια πολιτική ελίτ διαθέτει την άνεση τέτοιων παραδοχών, για την ίδια την έσχατη «μεγάλη ιδέα» της (το ευρώ), δίχως να πιέζεται να μετατρέψει τη στιγμιαία (πλην σοβαρότατη) ομολογία σε βασανιστική απολογία;

«Και ποιος θα την πιάσει από το πέτο- τα συγκροτήματα του Τύπου;», θα αναρωτηθεί ρητορικά κάποιος. Εξυπακούεται ότι δεν αναφερόμαστε σε αυτά. Το ερώτημα αφορά όλους όσοι βρισκόμαστε – καθένας με τον τρόπο του- στην «από εδώ» όχθη.

Τι στην ευχή συμβαίνει, λοιπόν; Μήπως μας διακατέχει κάποιο είδος «αριστερού ελιτισμού», που μας κάνει να θεωρούμε πως οτιδήποτε εμείς γνωρίζουμε είναι περίπου… κτήμα όλου του κόσμου και ότι, ως εκ τούτου, ελάχιστη σημασία έχει τι λένε ή συνομολογούν οι καθεστωτικοί «αστέρες»; Αν είναι αυτό, ας το προσέξουμε: Αυτός ο «ελιτισμός» δεν απέχει πολύ από τον πολιτικό αυτισμό.

Μήπως «έπιασαν λίγη σκουριά» τα πολιτικά αντανακλαστικά μας και χάνουμε ευκαιρίες; Μήπως μας πιάνουν κι εμάς τα σκάγια αυτού του διάχυτου μιθριδατισμού, εξ αιτίας του οποίου εμφιλοχωρούν στη συνείδηση σημαντικού τμήματος της κοινωνίας ποικίλα… «έλα μωρέ, τώρα»; Διότι ο ίδιος μιθριδατισμός που «πριμοδοτεί» ύπουλα την ανοχή πχ προς τη διαρκή πολιτική εξαπάτηση εκ μέρους των «τροϊκανών εσωτερικού» (άντε, τώρα να αναδεικνύεις την εκατοστή κατακρεούργηση εξαγγελιών) τελικά ενισχύει την ίδια την εξοικείωση με την κοινωνική μιζέρια, τους μισθούς 400 ευρώ, την κατανάλωση ληγμένων τροφών.

Σε… τρίτο επίπεδο, ο ίδιος μιθριδατισμός επιτρέπει τις ατιμώρητες –και για αυτό ξετσίπωτες- παραδοχές των υποκειμένων (με την συντακτική έννοια του όρου) της πολιτικής απάτης. Υπήρξε άραγε μεγαλύτερη πολιτική απάτη από το ευρώ, που θα προσέφερε στον ευρωπαϊκό Νότο «σύγκλιση μισθών με τους Βόρειους», στο Βορρά «φθηνά αγροτικά προϊόντα» και το οποίο σήμανε «αναγνώριση οικονομικής ισχύος», μολονότι στην ΟΝΕ μπήκαν όλοι όσοι το ήθελαν, με την ίδια τη Γερμανία να συμμετέχει (αποδεδειγμένο, πλέον) στο σχετικό… πάρτι των αλχημειών;

Μπορεί, ίσως, να ενσωματώνει ορισμένα από τα προαναφερθέντα στοιχεία η αριστερή ολιγωρία που «υποδέχθηκε» την παραδοχή Σταϊκούρα. Ο όρος «ολιγωρία», βεβαίως, αφορά τα τμήματα της Αριστεράς που δεν φλερτάρουν με την ιδέα πως το δηλητήριο του Άγιου Δισκοπότηρου ενδέχεται κάποια στιγμή να γίνει… φιλολαϊκό νέκταρ. Για τα άλλα (μεγάλα) τμήματα, ενδεδειγμένος όρος είναι η «απροθυμία»…

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ 21 Οκτωβρίου 2012 via~ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ